Het verlangen naar liefde is voor velen groot.
Daarnaast is er ook de (vaak onbewuste) angst voor de mogelijke pijn als het niet lukt. De angst om onszelf ten diepste te verbinden met een ander.
We vinden allerlei manieren om bij dat gevoel weg te blijven.
We creëren maskers en muren of doen alsof het verlangen toch niet zo groot is. Er over nadenken, er over praten, chocola eten, shoppen op Zalando, Netflixen zijn manieren om te vluchten.
Het verlangen echt voelen van binnen en vanuit hier nieuwe stappen zetten. We don’t go there. Omdat we bang zijn voor de teleurstelling, herhaling van pijn die we eerder hebben ervaren. De angst wordt groter en het verlangen krijgt minder of bijna geen ruimte meer.
Zij voelde de angst vanuit haar vorige relatie
Tijdens een sessie stelden we het op.
Haar verlangen in de toekomst hadden we 2 meter voor haar neer gezet. Met gesloten ogen keerde ze met haar aandacht naar binnen.
Ze voelde het verlangen naar een relatie met een liefdevolle man.
Een man bij wie ze zich helemaal thuis kon voelen en zichzelf kon zijn.
Ze zag vlagen van een licht en een ontspannen samen zijn. De geur van bloemen kon ze ruiken, het begin van de zomer, het gevoel van vrijheid.
Zo graag wilde ze de stap vooruit maken, maar tegelijkertijd was er een blokkade
Die voelde ze in haar buik. Ze durfde de stap niet te maken naar de toekomst. De angst om weer afgewezen te worden, zoals haar ex haar liet voelen toen hij het uit maakte na een relatie van 5 jaar.
Dat niet meer.
Opgeslagen emoties
In ons lichaam slaan we emoties op, oude pijn van nare gebeurtenissen. Jaren achter elkaar stapelen we deze primaire pijnlijke emoties op. Vervolgens krijgen we last van secundaire emoties. Deze secundaire emoties fungeren als een soort beschermingslaag om de primaire (die vroeger te pijnlijk waren) We krijgen last van stress, frustratie, onzekerheden, depressieve gevoelens of zelfs fysieke klachten.
We hebben weer terug te keren naar deze primaire emoties, zodat deze kort en krachtig voelbaar zijn en ruimte maken in ons lijf, in ons systeem.
De sleutel zit in de aandacht naar binnen keren
Door te voelen in plaats van er heel hard over na te denken waar iets vandaan komt.
Tijdens de opstelling was haar neiging om te versnellen. Veel praten, veel woorden.
Haar patroon. Haar manier van vluchten voor het onprettige gevoel van angst.
Toch lukte het haar om er bij te blijven en ruimte te geven aan het gevoel van angst.
We stelden ook haar moeder op.
Daar waar vaak de bron zit als het gaat over verlatingsangst. De tranen mochten er zijn. Van een klein meisje in haar. Ze kreeg inzicht in haar eigen onbewuste patronen die ze ooit had opgebouwd uit zelfbescherming. Ze kon haar moeder zien voor wie ze was en de verbinding tussen haar en haar moeder kreeg weer ruimte. Ook zij voelde zich weer gezien.
Elk moment is een nieuw begin om te veranderen
Stop met vluchten en begin met voelen. Doordat ze de situatie van toen volledig in de ogen kon aankijken en de primaire emoites durfde te voelen, ontstond er weer ruimte in haar.
Daarna kon ze wel de stap maken naar de toekomst. Naar haar toekomstige partner.
Liefs Maaike
Een half jaar later is deze dame inmiddels gelukkig in haar nieuwe relatie.